دستـم به دامـانت بـرایـم چـاره‌ای کـن            من جـز به دستانت به جایی دل نبستم
دریا به دریا می‌روم ساحل به ساحـل            شاید که مـوجی نـامه‌ات را داد دسـتم

اصلا خبر داری در این دوران غیبت            از دوریت یـعـقـوب‌های شهـر مُـردند
آن ندبه خوانان قـدیمی بعـد یک عمر            چشم انتظاری در فراقت جان سپردند

عـاشـق نـبـودم حـیـف، اما مطـمـئـنـم            اینجا کـسانی عاشقـت هـستـند برگـرد
در این شـب سـرد زمـستـانی هـنـوزم            یـل‌هـا به یـلـدای تـو دلبـستـنـد برگـرد

آقــا بــیــا تـا مـــردم دنــیــا بــدانــنــد            نـامـوس مـردم را نـبـایـد بـا لـگـد زد
سیلی بزن آن بی‌حیایی را که یک روز            در کوچه با سیلی به مادر حرف بد زد

بـی‌آبـروهـایـی کـه در روز دوشـنـبـه            گـل را میان کوچـه‌ها گـلـبرگ کردند
در کـوچـه‌هـای شهـر بی‌رحـم مـدیـنه            روزی حسن را عاقبت دق مرگ کردند

مـادر که بـاشد زنـدگـی زیـباست امـا            مـادر نـبـاشـد زنـدگـی مـعـنــا نــدارد
ارواح خـاک مــادرم دنـیـا پـس از او            چـیــزی بــرای خــنــدۀ بــابــا نــدارد

مـادر به فکـر بچـه‌هـایش هست حـتی            وقـتی که زیر خـاک بـاشد در مـدیـنه
مادر به صحرا می‌رود آن ساعتی که            یک چکمه سنگینی کند بر روی سینه